Niestety, w XXI wieku bardziej interesuje nas stylowe wykonywanie muzyki barokowej niż romantycznej. Gramy na strunach jelitowych, wykonujemy barokowe ozdobniki, choć epoka Bacha czy Vivaldiego jest bardziej odległa od naszych czasów niż romantyzm.

Moja droga zaczęła się od, nazwijmy to, „przaśnego średniowiecza”, trochę przez muzykę ludową, na którą na początku trafiłem. Potem, gdy zacząłem uczyć się formalnie, w szkole, był barok i dojrzały renesans, muzyka wielogłosowa. Dalej ruszyłem już sam, drogą poszukiwań, eksperymentów.

Wiem, oczywiście, że Chopin urodził się w Polsce i tam spędził dużą część swojego życia, że potem wyjechał do Francji. Lecz muszę także powiedzieć, że kompozytorzy, że osobowości tego pokroju, nie mają narodowości.

Orkiestra Symfoniczna Filharmonii Wrocławskiej posiada instrumenty współczesne, ale do tego także historyczne trąbki, rogi i kotły, a Janusz Musiał – historyczny kontrabas wiedeński. I już to powoduje ogromną zmianę brzmienia i jest według mnie bardzo udanym kompromisem we współczesnych warunkach filharmonicznych.

W czasach baroku standardowy poziom umiejętności kompozytorskich był bardzo wysoki. Istnieje więc ogromna ilość dobrego jakościowo repertuaru, który jednak niczym szczególnym się nie wyróżnia. I w morzu takich „średnio – dobrze” piszących kompozytorów pojawiają się osobowości, które z ówczesnego języka muzycznego potrafiły stworzyć coś niepowtarzalnego. Taki był Zelenka.